شهر مقدس ایرانی مشهد چیزهای زیادی برای ارائه به بازدیدکنندگان عراقی دارد که می خواهند از خشونت در خانه فرار کنند - اما مردم محلی نظرات متفاوتی درباره مهمانان خود دارند.

عامل بلیط مشهد به تهران در گیت فرودگاه مهرآباد تهران عصبانی است. او بر سر گروهی از مردان میانسال عراقی فریاد می زند که در درک فارسی آشفته او مشکل دارند.

"چرا قبل از اینکه به چک چمدان برسید چمدان خود را نبستید؟" با آهی سنگین می گوید. مردانی که برخی شلوارها و پیراهن‌های ساده به تن دارند و برخی دیگر با لباس‌های سنتی عربی، به دنبال جایی می‌گردند تا چمدان‌های خود را پایین بیاورند و ریسمانی دور آن ببندند.

مسافران عراقی در پرواز امروز مشهد، بیش از 50 نفر نیستند، اما این تعداد 30 درصد از کابین این بوئینگ قدیمی است. هواپیما دارای یک راهروی باریک در وسط ردیف‌های شش صندلی است و پیدا کردن صندلی و مکانی برای نگهداری وسایل همراه برای همه به نظر دردسر است. مهمانداران شاد و جذاب پرواز مؤدبانه از مسافران ایستاده می خواهند که در صندلی های خود بنشینند تا دیگران بتوانند عبور کنند.

اما صدای مهمانداران وقتی مسافران عراقی را مورد خطاب قرار می دهند کمی از دست می رود. تاجر ایرانی که کنارم نشسته، ساکن تهران است، به من می گوید که او هم عشقی به عراقی ها ندارد.

"ببینید چقدر سر و صدا هستند؟" او می گوید. "بیا، اینجا یک مکان عمومی است!"

همانطور که هواپیما به آرامی از دروازه به سمت باند فاصله می گیرد، مسافران عراقی شروع به خواندن دعا می کنند و وقتی هواپیما سرعت می گیرد و شروع به بلند شدن می کند، گویی می خواهند صدای نمازشان بر غرش موتورها غلبه کند. .

شاید تا همین چند سال پیش ایرانیان چنین مراسمی را انجام می دادند، اما اکنون به نظر می رسد که هر روز از تعداد ایرانیانی که نماز پیش از پرواز را می خوانند کمتر می شود.

به محض ورود به مشهد، دومین شهر پرجمعیت و خانه برخی از مقدس ترین مکان های آن، به مسافران ایرانی و عراقی هر دو شاخه های طلایی در دروازه تحویل داده می شود. پس از جابجایی بار، به انبوهی از کیوسک‌های متعلق به هتل‌های مختلف گران‌قیمت و مجلل مشهد می‌رسند، جایی که مسافران عراقی رفتار بسیار گرم‌تری نسبت به مهرآباد دارند. دختران جوانی که در کیوسک ها کار می کنند معمولاً به اندازه کافی عربی شکسته صحبت می کنند تا بتوانند با عراقی ها که به فارسی شکسته خودشان صحبت می کنند، معامله کنند.

عراق اکثریت شیعه دارد و علاقه به زیارت از زیارتگاه های شیعیان ایران – به ویژه مقبره امام هشتم شیعیان، امام رضا در مشهد – پس از سرنگونی صدام حسین توسط ایالات متحده در سال 2003 افزایش یافت. از زمان تشدید خشونت های عراق در سال 2011 و با ظهور داعش، گروه موسوم به دولت اسلامی، و تصرف بخش‌هایی از کشور، تعداد زائران شیعه عراقی به ایران به سرعت افزایش یافته است.

محمدمهدی برادران، معاون برنامه ریزی و توسعه شهرداری مشهد در دی ماه ۱۳۹۴ اعلام کرد که سالانه ۱.۵ میلیون گردشگر خارجی از مشهد بازدید می کنند که ۲۳ درصد آن از عراق است. برادران به SMT نیوز، یکی از نشریات صنعتی و بازرگانی ایران، گفت: بسیاری از زائران خارجی ایران، زائرانی هستند که به زیارت حرم امام رضا در مشهد می روند. همه شهرهای ایران در کنار هم نمی توانند به آمار گردشگری مشهد ببالند.

بر اساس برآوردهای SMT، هر زائری که به مشهد سفر می کند، تقریباً 1500 دلار (990 پوند) در این شهر هزینه می کند، به این معنی که 345000 نفری که هر سال به مشهد سفر می کنند، در مجموع 517 میلیون دلار (342 میلیون پوند) خرج می کنند. با این حال، ارقام دولتی حاکی از آن است که تعداد بازدیدکنندگان عراقی از مشهد می تواند بسیار بیشتر باشد، زیرا در سال 2014 سعید اوحدی، رئیس انجمن حج و زیارت، یکی از ادارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، گفت که 1.3 میلیون زائر عراقی از مشهد بازدید می کنند. ایران هر سال

یک کارشناس گردشگری در مشهد به دفتر تهران می گوید: «من حدس می زنم که بیشتر گردشگران عراقی به ایران از مشهد دیدن کنند. گردشگران اکثراً شیعه هستند که تا آنجایی که من اطلاع دارم نسبتاً دیده‌بان هستند، بنابراین احتمالاً سفر به حرم امام رضا را از دست نمی‌دهند.»

صنعت فیلم در گذر تاریخ

برای درک خلقت و زمینه هر ژانر فیلم، باید به محبوبیت آن در زمینه جایگاهش در تاریخ نگاه کنیم. برای مثال، فیلم‌های Blaxploitation در دهه 1970 تلاشی برای "تضعیف جنبش آگاهی سیاه پوستان آفریقایی-آمریکایی" در آن دوران نامیده می‌شوند. در تحلیل ویلیام پارک از فیلم نوآر، او بیان می‌کند که ما باید فیلم را برای پیام آن با بافت تاریخ در ذهن خود ببینیم و تفسیر کنیم. او بیان می کند که این گونه است که فیلم واقعاً برای مخاطبان قابل درک است. ژانرهای فیلم مانند فیلم نوآر و فیلم وسترن ارزش های دوره زمانی را منعکس می کنند. در حالی که فیلم نوآر استراتژی های فیلمبرداری اکسپرسیونیستی آلمانی را با ایده آل های پس از جنگ جهانی دوم ترکیب می کند. فیلم‌های وسترن بر ایده‌آل اوایل قرن بیستم تمرکز داشتند. فیلم هایی مانند موزیکال به عنوان نوعی سرگرمی در دوران رکود بزرگ خلق شدند که به بینندگان خود اجازه می دادند در زمان های سخت فرار کنند. بنابراین هنگام تماشا و تجزیه و تحلیل ژانرهای فیلم، باید به یاد داشته باشیم که مقاصد واقعی آن جدا از ارزش سرگرمی آن را به خاطر بسپاریم.

با گذشت زمان، یک ژانر می تواند طی مراحل تغییر کند: دوره ژانر کلاسیک. تقلید از کلاسیک؛ دوره ای که فیلمسازان انکار می کنند که فیلم هایشان بخشی از یک ژانر خاص است. و در نهایت نقدی بر کل ژانر. این الگو را می توان با فیلم وسترن دید. در اولین وسترن های کلاسیک، یک قهرمان آشکار وجود داشت که از جامعه در برابر تبهکاران بی قانون که در بیابان زندگی می کردند و برای ارتکاب جنایات وارد تمدن می شدند، محافظت می کرد. با این حال، در وسترن‌های تجدیدنظرطلب دهه 1970، قهرمان داستان تبدیل به یک ضدقهرمان می‌شود که در بیابان زندگی می‌کند تا از تمدنی که به عنوان فاسد به تصویر کشیده می‌شود، با شرورانی که اکنون در جامعه ادغام شده‌اند، دور شود. نمونه دیگری از تغییر ژانر در طول زمان، محبوبیت فیلم های نئو نوآر در اوایل دهه 2000 است (Mulholland Drive (2001)، مردی که آنجا نبود (2001) و دور از بهشت ​​(2002)؛ این فیلم های نوآر هستند. تقلید، تکرار تروپ های ژانر نوآر، یا بررسی مجدد ژانر نوآر؟

برای دانلود فیلم این نکته نیز مهم است که هنگام تماشای فیلم های آینده به خاطر بسپارید. وقتی بینندگان فیلمی را تماشا می کنند، از تأثیر اجتماعی خود فیلم آگاه هستند. برای درک مقاصد واقعی آن، باید مخاطبان مورد نظر و روایت جامعه کنونی ما و نیز اظهارنظرهای آن نسبت به گذشته در رابطه با جامعه امروز را بشناسیم. این کار بینندگان را قادر می‌سازد تا تکامل ژانرهای فیلم را به عنوان شکل‌های زمان و تاریخ یا دیدگاه‌ها و ایده‌آل‌های صنعت سرگرمی درک کنند.